Od roku 1670 w Kościele Katolickim obchodzimy w dniu 2 października dzień Anioła stróża.

Wśród ikon najbardziej cenne są ikony przedstawiające Chrystusa, Maryję i Trójcę Świętą.

Kanon przedstawiania Zbawiciela ustalony w dziewiątym stuleciu charakteryzuje się tym, że był przedstawiany z nimbem, na którym umieszczano krzyż z dziewięciu linii.

Dziś słowo ikona kojarzy się z osobą. O wielu mówi się, że są ikonami mody, czy stylu.

W sztuce jednak ma ono większe znaczenie i bynajmniej nie jest związane z ludźmi. Ikony wywodzą się z wczesnego średniowiecza i są obrazami świętymi o charakterze sakralnym.

Należą do dziedzictwa kultury bizantyńskiej. Często przestawiają wizerunki świętych, żywoty świętych, sceny z Biblii bądź obrazy związane z liturgią, o znaczeniu symbolicznym.

 

Mieć imię po archaniele to zaszczyt i wyróżnienie, ale współczesny, laicyzujący się, świat stopniowo zapomina znaczenia tych imion i postaci, które reprezentują.
A niesłusznie! W tradycji chrześcijańskiej archaniołowie określani bywają mianem niebieskich książąt, stoją ponad zastępami zwykłych aniołów różniąc się od nich pozycją, siłą i powagą powierzanych misji.
Z imienia znamy trzech starotestamentowych archaniołów i są to: Rafał (Rafael), Gabriel oraz Michał. Każdy z nich odgrywa niebagatelną rolę zarówno w Biblii, jak i tradycji, która wyrasta ze świętej księgi.